Намайг гурван жилийн цэргийн алба хаагаад ирэхэд эцэг минь ногт бэлэглэж билээ. Тэр ногт дор үрээ морь байсан учраас одоо хүртэл нандигнан хайрладаг юм. Одоогийн залуусын нүдээр харах юм бол малыг чирч, хөтлөж явдаг зүйл (ногт) шүү дээ. “Үүнийхээ оронд ганц брэндийн пүүз аваад өгчихгүй дээ” гэх байсан биз. Хадмын маань тал манай хүнийг надад хань болгон өгөхдөө оёдлын машинтай инж болгон явуулсан. Айлд бэр болоод аз жаргалтай амьдрах гэж байхад юм оё гэсэн аятай оёдлын машин өгч л байдаг. Хань минь аав ээжийнхээ үхрээ заран байж авч өгсөн оёдлын машинаар таван хүүхдийнхээ бүх хувцас, миний бандааш зэргийг хар голдуу даалимбаар хийж өгсөн байдаг юм.
Тэр оёдлын машиныг одоо хэн ч тоохоо больсон ч хөгшин минь оёдлын машинаа чирсээр, заримдаа хүүхдүүдэд “Наад өмдийг чинь ээж нь машин дээрээ хасаад өгье” гэж инээлгэсээр. Хорвоод хуучирдаггүй эд зүйл, гунддаггүй үзэсгэлэн гэж үгүй билээ. Хэсэг залуус нэг найздаа хадаг дээр пүүз тавиад бэлэглэж буй зураг олон хүний шүүмж дагуулжээ. Эхэндээ эвгүй харагдсан ч цаг үеэ, өнгөрсөн түүхээ эргэн санаад залуусаа өмөөрмөөр санагдлаа. Манжийн хааны эрхшээлд байх үед энэ хадаг дээр 100 лан мөнгө тавиад зэрэг дэв (Ван, гүн, тайж) гуйдаг байсан юм билээ.
Мөн гэргийгээ, адуу мал, гэр орон бүх зүйл дээр энэ хадаг явсан түүхийн салшгүй хэсэг. Ленин багшид хадаг бариад очсон түүхтэй гэдэг. ЗХУ-д сургууль төгсөөд ирэхэд эцэг эхчүүд дээл, гутал хадагтай өгдөг байсан тэр үеийн уламжлал тасралгүй шинэчлэгдээд брэндийг пүүз болоод явж байх шив. Цаг үе ингэж өөрчлөгддөг, үнэ цэнэ үргэлж буурч байх юм. Залуус маань найзыгаа баярлуулах гэж хүсч мөрөөдөж байсан пүүзийг нь авч өгчээ. Соц нийгмийн үед бохь зажлах мөрөөдөл байсан гэвэл одоогийн залуус ойлгохгүй. Бид ч бас пүүзийг нь ойлгохгүй. Тэдний хувьд брэндийн пүүз нь миний муу хуучин бахиал шиг хайр дурлал, соёл, ажил хөдөлмөр, зодоон өгүүлэх үнэт зүйл болох биз дээ. “ШИНЭ ҮЕ ПЕПСИ СОНГОЖ БАЙНА, ШИНГЭН САВАН ХӨӨСРҮҮЛЭГЧ ТАНЫ ТӨЛӨӨ”… Б.Галхүү